Vervreemden of verbinden

De samenleving kan niet zonder hout. Sterker, de wens naar minder fossiel en meer in hout bouwen neemt toe - het helpt bij de aanpak van de klimaatproblematiek. Maar.... zagen aan bomen roept soms weerstand op. Niet gek in onze verstedelijkte, steeds meer vervreemde samenleving: de relatie tussen een houten meubel en het bos waar hout staat te groeien wordt niet gelegd. Zoals ook veel kinderen menen dat melk uit een fabriek komt, en ze veelal wordt voorgehouden dat aantalsregulatie van grote dieren met een geweer moord is.

Bosbeheerder ga in het offensief: het bos levert de samenleving gratis diensten, waaronder hout. Na zwemles en rijles, is nu het echt tijd voor massale bosles: maak duidelijk hoe bos ‘werkt’ en dat zagen geen verlies betekent; dat bos groeit en je er blijvend (beheerst) hout uit kunt oogsten. Sterker: een goed beheerd bos is misschien wel ons meest duurzame productielandschap én het levert robuuste natuur op.

De sector, álle boseigenaren, zouden helder moeten communiceren dat oogst en natuur prima samen gaan. Mijn ervaring: iedereen (!) is er na een serieuze bosles van overtuigd: houtoogst en biodiversiteit zijn geen tegenpolen, integendeel.
In het nieuwe NP Brabantse Wouden rond Brussel en Leuven communiceert men over de oogst, verwerking en gebruik van lokaal hout. In ons land is er een bescheiden begin met ‘Stadshout’, bomen die uit de bebouwde omgeving vrijkomen worden verzaagd en het hout lokaal verkocht.

Veel TBO’s zijn benauwd om in hun communicatie de oogst en verkoop van hout een serieuze plek te geven: “We oogsten alleen maar een beetje hout voor eigen gebruik”.

Juist natuurbeheerders zouden het goede voorbeeld moeten geven door in een veranderend tijdgewricht ook hun doelen te verbreden. Het zou ze niet alleen sieren (wel zo eerlijk), maar hun maatschappelijke rol sterker invullen als ze de waarde van bos én hout zouden communiceren. Verbinden in plaats van vervreemden. Het gunstige effect van houtoogst op het klimaat maakt het extra relevant.